Vertel me mama dat het suizen langs mijn raam een vorm van fluisteren is, dat de honden die naar me grommen diep van binnen vriendelijke snuiters zijn. Vertel me dat regenbuien eigenlijk zonnestralen zijn die nog wat moeite hebben om te gloeien en dat alle mensen diep van binnen naar het licht uitreiken.
Vertel me mama dat mijn onzekerheid geen zwakte is, dat de onrust in mijn binnenste de geboorte van vele dromen is. Vertel me dat niet ieder vallen een stukbreken is, maar ook een minzaam naar de aarde buigen. Vertel me dat mijn kleine handen de reusachtige dingen bouwen kunnen die ik in mijn binnenste zie zweven.
Vertel me mama dat in alle mensen diepe dromen zweven, zoals in donkere bossen lichtgestalten dansen. Vertel me dat in smalle gangen deuren zijn die naar binnenplaatsen leiden waar zonnebloemen tegen muren staan. Vertel me dat in gevangenissen trappenhuizen zijn naar binnenplaatsen waar licht tegen muren kaatst.
Vertel me mama dat de duizend kleuren die ik droom dezelfde kleuren zijn die in duizend harten te sluimeren liggen. Vertel me dat mijn rol is duizend schaduwen naar het licht te buigen. Er zijn zo vele donkere, zoals er ‘s nachts vele monsters onder mijn bed liggen. Vertel me mama dat ze er wonen omdat mijn dromen hen diepe troost brengen.
Zienderogen 