Het visioen van de nieuwe aarde (35)

Ik geloof in handen die stil gevouwen op tafels liggen, handen van oude mensen die weten wat wachten is. Ik geloof in handen vol rimpels en groeven, handen waardoor het bloed met de jaren steeds zuiverder stroomt. Ik geloof in de bevende hand die zich vouwt om de wandelstok waarop dit oude leven steunt als

Het visioen van de nieuwe aarde (34)

Als ik vannacht mijn ogen sluit, dan zal ik denken aan de vele schoonheden die ik op aarde gezien heb, ik zal ze één voor één gedenken en mijn hart zal in vrede zijn. Ik zal de dagen gedenken, dat ik omhoog staarde naar de hemel en dronken werd, de uren dat ik de vogels

Het visioen van de nieuwe aarde (33)

Eén ochtend op deze aarde is genoeg, één paar ogen, één stel handen. Er is maar één hart nodig om lief te hebben, één glimlach om deze wereld te veranderen. Van alles is één ding genoeg – terwijl hoeveel tranen al over je wangen zijn gerold, hoeveel woorden over je lippen zijn gekomen, naar hoeveel

Het visioen van de nieuwe aarde (32)

Zet de televisie uit en loop naar buiten in de maanverlichte tuin. Adem de geur in van de late avond. Laat je gedachten als vleermuizen boven de huizentoppen verdwijnen. In de heg beweegt een kattenstaart. Loop dan verder de tuin in, tot waar de pioenrozen en de meidoorn staan. In de verte klinkt een rietgans.

Het visioen van de nieuwe aarde (31)

Zie je de tederheden niet? Er is een zon die knikkebolt, er zijn bomen die als kinderen langs de kade staan, er zijn honden die met natte haren uit sloten rennen – met grijnzende bekken schudden ze vlekken in je nette broek. Nee! roep je nog, maar je weet dat het leven ongemakkelijkheid niet schuwt,

Het visioen van de nieuwe aarde (30)

Er tikt iets op de ruit. Een vogeltje misschien. Kijk! Twee kleine ogen boven een vlug bewegende snavel. Maar dit is geen vogeltje. Dit is niet eens een dier. Dit is een boodschapper van een ander rijk. Dit is het universum dat uitreikt naar zichzelf. Zoals het daar rond hupt in het raamkozijn, zo vol

Het visioen van de nieuwe aarde (29)

The Child is Father of the Man (William Wordsworth) Van welke ster, lieve kind, ben jij gekomen? Jouw ogen vertellen meer dan vele romans en films ooit zouden kunnen, ik weet zeker dat je veel weet, meer dan meesters en schoolboeken je ooit zouden kunnen leren. Je ligt in mijn schoot, alsof je net geland

Het visioen van de nieuwe aarde (28)

Er is een gaatje in de heg. Je kunt erdoorheen kijken, je hoeft niet eens heel erg je best te doen. Het gaatje is misschien zelfs groot genoeg, dat je er je hand in kunt steken, en als iemand aan de andere kant dat ook zou doen, dan zou je misschien zelfs die ander de

Het visioen van de nieuwe aarde (27)

Ik wil weten wie de mensen zijn die neerknielen in het gras om een salamander van dichtbij te bekijken. Ik wil weten wie de kinderen zijn die met hun laarsjes in de plassen stampen, terwijl de regen onverminderd blijft vallen en elke vezel aan hun lijf nat is. Ik wil weten wie de opa’s zijn

Het visioen van de nieuwe aarde (26)

Toen ik op de basisschool zat, gingen we af en toe naar buiten om in onze schooltuintjes te werken. Grenzend aan de school was er een lapje grond, dat verdeeld was in perceeltjes van ca. 1 bij 2 meter. Iedere leerling kreeg zo’n perceeltje toegewezen: zijn eigen stukje aarde, waarmee hij kon doen wat hij