Mijn gekleurde headlines (visioen 52)

Voor mij geen zwarte koppen meer, ik zal mijn eigen gekleurde headlines schrijven. Ik zal schrijven over bejaarde mensen die elkaar na zestig jaar nog kusjes geven en over kinderen die nieuwe woorden uitvinden in zelf bedachte talen, ik zal schrijven over vogelzwermen die zich vouwen tot figuren, en over de mensen die elke nacht

Het visioen van de nieuwe aarde (51)

Er is een huisje waarvan de vloeren kraken, de deuren piepen en de ramen niet opengaan, een huisje waar oude voorraadpotten op doorgebogen planken staan. Een zachte geur van kaarsen verspreidt zich door de kamer, waar je buiten het knisperen van de haard niets hoort. Buiten hameren spechten in het hout. De armen van een

Het visioen van de nieuwe aarde (50)

En zomaar ineens zit je in het nieuwe zijn, je oude angsten liggen achter je als verkreukelde capuchons, binnen in je schijnt een zon, en nooit geziene luchten zeilen over met stralende gezichten. Alles in je ademt en is wijd. Aan jouw vingers groeien nieuwe wegen als loten, aan jouw slapen bouwen vogels hun nesten.

Het visioen van de nieuwe aarde (49)

Alle wolken weten wie jij bent. Alle vogels dromen van een rustplaats in jouw takken. Ik verslijt de dag in het gras onder jouw bladerdak. Zoals jij je armen spreidt, zo zou ik willen dat we elkaar ontvangen. Als ik naar je kijk, zie ik miljoenen gezichten groen en vreedzaam naar elkaar lachen. Ik zie

Het visioen van de nieuwe aarde (48)

Wanneer zullen wij gaan zien, dat we de aarde niet bezitten, maar dat de bossen sterren meren in ons drijven, zoals in sprankelende zeeën dartele dolfijnen, en dat het gelaat, dat in de spiegel vragend naar ons kijkt, hetzelfde gelaat is waarin wij scherven spijkeren? Wanneer zullen wij vermoeden, dat het ene gezicht dat in

Het visioen van de nieuwe aarde (47)

Ik kan de nieuwe aarde al zien komen, de matrozen staan al op de kade, er wordt al heen en weer geroepen en de katten kijken vragend op uit hun schaduwrijke hoeken. Ik kan de nieuwe aarde al zien komen, er zijn bloemen die zich openvouwen, er zijn ogen die opengaan na duizendjarig slapen en

Het visioen van de nieuwe aarde (46)

Kijk naar de oude man, die op zijn sloffen naar het toilet schuifelt, hij zoekt verloren naar het licht en weet niet meer precies hoe het deksel omlaag gaat, als hij eenmaal zit huilt hij over de lege closetrol die hij bevend in zijn handen houdt. Kijk naar het kind, dat weent om het speelgoed

Het visioen van de nieuwe aarde (45)

Hoe zou het zijn, als we de vleermuizen van de angst vandaag nog lieten wegvliegen – we zouden de ruiten van ons hart openzetten en ze zouden met schrille uithalen tevoorschijn wieken, hoe zou het zijn om ze in karavanen langs de hemel te zien trekken, en, als de avond over de huizen daalt, te

Het visioen van de nieuwe aarde (44)

Ik kan geen nieuwe wereld scheppen, mijn handen zijn te klein en mijn wangen dragen het stof van regenloze dagen, maar ik kan wel mijn arm in zonbeschenen vensters leggen, ik kan wachten hoe het koren langzaam rijp wordt en met kinderen kleine dijken bouwen, ik kan geen wouden aanleggen maar ik kan waken in de

Het visioen van de nieuwe aarde (43)

Dierbaar lichaam met wie ik leef, jij die op deze aarde mijn reisgenoot bent, hoeveel jaren zijn we nu al samen, hoeveel uren laat je het bloed al door mijn aderen stromen, hoeveel dagen vermaal je het voedsel dat mijn tong uit mijn hand aanneemt? Er is geen dag geweest of we haalden samen adem,