Als je mens wilt zijn op deze aarde

Als je mens wilt zijn op deze aarde, leg je hand dan in de mijne en volg me naar de weiden waar de wilde bloemen staan. Volg me naar de dalen waar de dieren zwijgend grazen, en waar het glanzen van de maan onze wangen verlicht. Vertel me onomwonden welke dromen in je hart huizen, vertel ze heel precies alsof je ze schreef op het laatste vel papier dat in de lade lag, vertel ze me heel zacht en zorg heel beslist dat je geen enkele droom vergeet.

Als je mens wilt zijn op deze aarde, zorg dan dat je hart altijd ruime kamers heeft waar een frisse wind waaien mag zoals in gastvrije hotels aan zee, waar balkondeuren uitkijken op een onstuimig bruisen of een streling die zo teer als vlindervleugels is. Zorg dat er altijd een kamer is waar geen meubels staan maar waar het licht vrij spelen kan en poezen als zij hun voeten binnen zetten achter stofjes in het licht aan jagen.

Als je mens wilt zijn op deze aarde, vergeet dan niet naar het broze licht te kijken, zoals het in de morgen met de bloemstelen speelt, of zoals het de vacht van paarden bovenaards doet glanzen. Ik weet op deze aarde gebeurt genoeg waarvan het zien alleen al je hart doet buigen, maar toch zijn er kinderen die zorgeloos spelen en in hun glanzende haren die tijdens het springen opwaarts bewegen schijnt een hemels licht. 

Als je mens wilt zijn op deze aarde, verlaat dan de menigte en volg de kleine beek waarvan het zachte ruisen stil als vlindervleugels is. En zie je ergens een vogel die de kleur van jouw hart op zijn vleugels draagt, weet dan dat jouw waarheid voor je uit zweeft. Spreek met de klanken die je ziel bewegen, en zorg vooral dat je je parels niet aan de zwijnen geeft. Als je mens wilt zijn op deze aarde, eerbiedig dan het licht dat in je aderen danst.

Advertentie

De grootste daad van verzet

De grootste daad van verzet is de weigering je menszijn uit handen te geven, is nee zeggen tegen een strijd die niet de jouwe is, is de overtuigingen die zich opdringen met grote schreeuwende namen buiten in de regen laten staan. Een groter verzet is er niet dan helder en onbevreesd dat woord te zeggen dat opwelt uit je hart, telkens wanneer je beproefd of uitgedaagd wordt.

Iemand die zich waarachtig verzet wil niet opstandig zijn. Hij weet dat alleen de waarheid gediend wil worden en dat daarin de werkelijke waarde van zijn leven schuilt. Het is de zuiverheid van zijn ziel die hem geen andere keuze laat. Onbegrip en haat zijn hem minder waard dan dat hij de meest zuivere tonen die in hem klinken verraden zou. Dat iemand dit van hem zou eisen is wat hij moeilijk begrijpen kan.

Zich verzetten kunnen alleen daadwerkelijk grote mensen die teveel achting voor het leven hebben om zich te laten koeioneren of klein maken. Zij weten dat zij iets in zich dragen dat geen kleine namen duldt, het is daardoor dat zij zich een vreemde in deze wereld wanen. Ze krijgen betaald voor het eelt dat zij zich op de handen werken, maar het goud dat in hun binnenste blinkt blijft onontgonnen.

De grootste daad van verzet is een ja tegen de stem die je hoort als alle stemmen om je heen verstommen, het is de vreugde die je schept in het bonzen van je hart tegen je ribben en het ritmisch bewegen van je vingers op de muziek van de wind. Er is geen andere dienst dan de dienst aan het leven, er is geen andere waarheid dan het woord dat klinkt in je ziel en dat in je dromen opspringt als een hinde.

Ik zou je helpen kijken

Als ik je helpen zien kan, ik zou je helpen kijken naar hoe in het vroege ochtendlicht de eerste bloemknoppen ontluiken en hoe langs een paarse hemel de eerste streepjes licht verschijnen. We zouden samen wachten hoe door het kattenluik de olijke poes naar buiten treedt, de snorharen wijsneuzig opgericht naar de hemel en druppels melk nog bungelend aan haar staart.

Als ik je helpen zien kan, we zouden in de haven zien hoe zonverlichte schepen de ruime oceaan opvaren, ze zouden niet weten hoe de reis verliep maar het verlangen om te gaan zou groter zijn dan de neerdrukkende last van het anker. Misschien zouden dolfijnen hun vrolijke neus boven de golven steken of misschien zouden onbekende eilanden hen uitnodigen met droomachtige kusten.

Op deze aarde is meer te zien dan kindertekeningen verraden. Als ik je helpen zien kan, we zouden samen uren kijken hoe vogelwieken om torentransen draaien en hoe kevers als balletdanseressen over een boomblad bewegen. We zouden op blote voeten op bergtoppen staan waar sneeuw net witte laagjes heeft gelegd en in maanverlichte bossen zouden we in een bed van naalden ons vermoeide lijf neerleggen.

Want deze aarde met haar geurende boomgaarden, deze aarde met haar daken vol sterrenlicht, is vol van onaardse poëzie. Als ik je helpen zien kan, we zouden naar wilde witte zwanen kijken die als fluwelen schepen door het nachtelijke duister drijven. En ik zou je aankijken en in je ogen zoeken en net zolang zoeken blijven tot uit hun diepten een onbedaarlijk daverend lachen opstijgt.

Vertel me mama…

Vertel me mama dat het suizen langs mijn raam een vorm van fluisteren is, dat de honden die naar me grommen diep van binnen vriendelijke snuiters zijn. Vertel me dat regenbuien eigenlijk zonnestralen zijn die nog wat moeite hebben om te gloeien en dat alle mensen diep van binnen naar het licht uitreiken. 

Vertel me mama dat mijn onzekerheid geen zwakte is, dat de onrust in mijn binnenste de geboorte van vele dromen is. Vertel me dat niet ieder vallen een stukbreken is, maar ook een minzaam naar de aarde buigen. Vertel me dat mijn kleine handen de reusachtige dingen bouwen kunnen die ik in mijn binnenste zie zweven.

Vertel me mama dat in alle mensen diepe dromen zweven, zoals in donkere bossen lichtgestalten dansen. Vertel me dat in smalle gangen deuren zijn die naar binnenplaatsen leiden waar zonnebloemen tegen muren staan. Vertel me dat in gevangenissen trappenhuizen zijn naar binnenplaatsen waar licht tegen muren kaatst. 

Vertel me mama dat de duizend kleuren die ik droom dezelfde kleuren zijn die in duizend harten te sluimeren liggen. Vertel me dat mijn rol is duizend schaduwen naar het licht te buigen. Er zijn zo vele donkere, zoals er ‘s nachts vele monsters onder mijn bed liggen. Vertel me mama dat ze er wonen omdat mijn dromen hen diepe troost brengen.

Het leven is vol van LEVEN

Overal om je heen zijn bonzende harten, overal om je heen stroomt adem langs lippen. Het is de menigte met warme handen, het is de menigte met vurige blikken. Één stap moet worden gezet, één voet moet naar voren geschoven zodat er schouders zijn gelijk met de jouwe, blikken die de jouwe vinden en uit je hart dat ergens in jouw borstkas tikt stroomt een energie die niet van deze aarde is.

Overal is verlangen naar leven, overal is reikhalzen naar licht. Het zijn de mensen met de bonzende harten. Ze hebben lichamen als golvende zeeën, ze hebben stemmen als vurige zwaarden en in hun ogen brandt een licht dat niet van deze wereld is. Één blik moet gewisseld, één wang moet een andere wang vinden en de aarde verwarmt zich ogenblikkelijk. In vingers roeren tintelingen zich.

Overal zijn mensen als diepe lichtzeeën, als oceanen bewegen zij zich. Het is de mens met zijn warme handen, zijn ogen zijn glazen waarin kristallen dromen schitteren. Één ziel moet worden herkend gelijk aan de jouwe, één instrument met dezelfde snaren en een muziek klinkt die niet van deze aarde is. Overal zijn zielen, als lianen bewegen zij zich. Er is schoonheid en lichtschepen die langs de horizon varen.

Het bonzende leven is niet te stuiten, het wringt zich door kieren en gaten. Het zijn de mensen met harten die zingen, het zijn de kinderen met hunkeringen in hun lijven. Hunkeringen naar lachen, hunkeringen naar liefde en naar grote namen aan de hemel schrijven. Ik zie mensen met bonzende harten naar de horizon schrijden, rondom hun lippen is een lach en in hun haren een krans van seringen.

Draag de wereld naar een nieuwe morgen

Draag de wereld op je schouders met al haar verschrikkingen en wandel naar het gouden streepje zonlicht aan de horizon. De menselijke geest is sterker dan de diepste hel. Neem de mensheid op je schouders met al haar tranen en teleurstellingen en wandel naar het licht van een nieuwe morgen. Er is een nieuwe morgen zolang jij je ogen op haar gericht houdt. Richt je ogen naar het licht.

De vele tranen en verzuchtingen, neem alles maar mee en laat geen kreet van vertwijfeling en geen woord van wanhoop achter. Alles moet mee want alles wil geheiligd, alles wil van te grote ik-betrokkenheid bevrijd en in het grotere licht-leven helend opgenomen. Alles wil sterven aan zichzelf. Alles wil zich openen voor het grote leven dat zich in alles klaterend ontvouwt.

Draag de wereld op je schouders, de rampen en de droefheid, de menselijke geest kan alles aan want in haar woont de geest die alles draagt en uit dovende sterren nieuwe vonken baart. Neem de kinderen op je schouders die met onzekere blikken in het duister staren. Neem ze mee en wijs ze waar vogels op gouden takken zitten en waar handen vermoeid van eeuwen genezende watervallen vinden.

Kijk niet om, want je zou kunnen gaan geloven dat er eigenlijk geen pad is of dat jij niet gemaakt bent voor een taak zo groot als deze. Vind geloof in de kleine dieren die met de moed van leeuwen nesten bouwen in het tanende licht. Niemand weet wat de nacht brengt. Maar het licht dat als een zachte regen door de takken scheert doet beloftes van iets teers en breekbaars dat niettemin niet sterven kan.

Gun het de tirannen niet

Gun het de tirannen niet dat ze je dromen stelen – ze verdienen je gedachten niet. Bewaar het zinderen van je hart voor hen die liefhebben. Luister liever naar het zingen van de avond en het ruisen van je adem op de zachte melodie van de nacht. Gun het de tirannen niet dat je meer spoken ziet dan vlinders die om tedere bloemstelen spelen. Luister, want er zijn eenden in het riet.

Er is een nieuwe wereld voorbij het denken, voorbij de spinsels die ze in je dromen gieten. Denk niet eens aan wat ze zouden kunnen doen, denk aan wat jij doen kan in je stoutste dromen. Gun het de tirannen niet dat je achter kleurloze ramen wachten blijft, terwijl buiten knalrode ballonnen naar de hemel stijgen. Laat wat er in je leeft aan dromen vandaag nog het ruime sop kiezen.

Zie je een zon die boven de einder stijgt, juich dan, en wanneer kinderen hun zuurstokroze dromen aan je voorleggen, laat je plannen voor die dag dan varen en volg hen. Gun het de tirannen niet dat je aan het leven wanhopen zou, ook al zaagde het je hart viermaal doormidden en moest je vaker opnieuw beginnen dan je lief was. Sta altijd klaar als een nieuwe lokroep je nodigt. 

En wees vooral niet sceptisch of weifelend waar het om de liefde gaat, gun het de tirannen niet dat je je hart aan kleine verhalen kleven laat – de liefde is een pauw die al wat je in je bergt naar buiten vouwt. En als je twijfelt aan de weg en ieder spoor geweken lijkt, weet dan dat jij degene bent die de weg baant. En als alle sterren zwijgen en de aarde zich in duisternis dompelt, gun het de tirannen niet dat jij jouw licht dooft.

De taal van de nieuwe tijd

En toen waren er mensen die zeiden Kom! – we gaan gekleurde vliegers op laten boven de huizen, we gaan spreken zoals kinderen bij glijbanen doen “zal ik je helpen, zal ik na jou gaan? wat is het fijn om met jou dit spel te doen”. Niemand weet waar het begon, misschien hadden zij uren gelopen in donkere wouden, maar zij moeten ergens geweten hebben dat het anders kan en dus zeiden zij Kom!

Kom! zeiden zij, we gaan een heel nieuwe wereld bouwen, eentje met de kleur van lentegroen – je voeten baden in pril lentegras en over je lippen wellen woorden als ontluikende rozen. Een nieuwe wereld willen wij bouwen, want wij geloven niet in de oude woorden, ze bladderen af en verdwijnen in het zand. We geloven in nieuwe woorden die bruisen als golven en niet langer moeizame dammen werpen.

Kom! juichten zij. Wij geloven in klanken die zingen en fluisteren, in een taal die stroomt zoals kleine bergbeekjes doen, hoor maar want binnen in je is een zacht ruisen. Leg je oor tegen de schelp van je hart en hoor het ritmische zingen van de wateren waaruit ieder fonkelding geboren wordt. Het universum is een zucht van verwondering om zichzelf, een hunkering naar verbinding en genot.

Kom want waar wij lopen ademt alles ruimer. Kijk naar de bomen, hun takken dragen tekens. Kijk naar de dieren, hun ogen zijn vol geheimen. Kijk naar de mensen, hun handen zoeken naar vingers die uitreiken en verbinden. De tijd van recht en vierkant is voorbij, het leven wil rond en eeuwig zijn. Kom mee – we gaan een wereld maken die zindert als een zomermorgen en fluistert als een zeewind.

Simon Slijkhuis 2022

Open je dorstige hart

Ga zitten in het gras. Er is een zacht bewegen dat jou bevrijden wil van elke last. Er is een ritmisch ruisen dat langs jouw tenen kriebelen wil en als een miniem insect spelen met je oorlel. Ga languit liggen en leg je vermoeide gedachten als blokken naast je neer. Laat alles wat je niet meer voedt terugvallen in de oude aarde. Let dan op want over de bergen komt een melodie als een lenig hert. Open je dorstige hart.

Open je hart en voel hoe oude vermoeide dromen als slakken afscheid nemen – ze zwaaien nog eenmaal met hun hoorntjes en zijn dan weg als nooit geziene schaduwen. Open je hart voor de nieuwe frisheid die tussen de bladeren hangt en jouw wangen nieuwe vreugde schenkt. Open jouw hart voor het avontuur van het leven  dat jou wenkt als de lokroep van een vogel.

Blijf liggen in het gras. Laat je tenen een verkenningstocht uitvoeren met de sprieten, laat je vingers een dans uitvoeren met de halmen die lustig en vrij de wind vangen met hun armen. Word één van hen. Laat je lichaam deinen op de vruchtbare aarde, laat je gedachten tinkelen zoals het zonlicht tinkelt in de sloten. Er is een gouden zon die in jouw buik wacht om geboren te worden.

Tuur naar de wolken. Zie hoe ze schuiven en hoe het spel van licht en schaduw steeds nieuwe vormen aanneemt, zie hoe kleine kleurrijke bootjes aan de horizon passeren, voel hoe de luchtdruk verandert. Zie hoe je lichaam zich steeds aanpast aan het weer, aan de aarde, voel hoe je oogleden langzaam licht worden en je voeten zich recht op deze aarde planten, je kruin zich richt naar de hemel.

Open je dorstige hart. Er zijn nieuwe dromen die zich in jouw binnenste komen nestelen. Er is een gouden zon die in jouw binnenste roept en ruist, er zijn woorden – brandende woorden – die op jouw lippen liggen te wachten en in jouw hart – dat te lang gesloten is geweest – snuiven paarden de geur op van een nieuwe dag. Er is een wereld die op jouw aanraking ligt te wachten. Begroet haar met een lach. 

Wees open wijde ruimte

Vergeet de woorden. Ze kunnen je ware natuur niet beschrijven. Vergeet de beelden. Het zijn slechts poppen in een theater. Vergeet de gedachten, die je wijs maken dat je zus of zo bent. Al die dingen ben je niet. Je bent het opene, weids ademende, ruime. Iedere grens is een leugen. Er is alleen een gezicht dat zich naar alle kanten wendt. Er zijn alleen ogen die de wereld tevoorschijn kijken in fonteinen van vormen.

We zijn geen kleine mensen met dwergachtige dromen. We zijn het weids ademende ruime, het droomachtige eeuwige, dat zich uitdrukken wil en in gulle gaven schenken. We zijn het royale leven dat zich in steeds nieuwe kleuren openbaren moet. We zijn vergeten dat onze natuur even oneindig is als de hemel die zich in duizend knalrode tinten vernieuwen wil. 

Vergeet de woorden. Ze breken stuk als op een schild. Vergeet de beelden. Het zijn de programma’s die worden ingeladen in jouw ziel. Vergeet de gedachten die elkaar verdringen als snode inbrekers. Word open wijde ruimte. Word de lachende lucht die achter en onder alle wolken zweeft. Word water dat in gouden bergstromen door zwarte wouden stroomt. Vergeet wat je zou moeten zijn en word wie je bent. 

Je bent de wolken niet die zwoegend en huilerig door de hemel gaan. Je bent de storm niet die je afmat met steeds nieuwe windflarden. Je bent de stromingen van de getijden niet. Je bent het zeevlak dat glinsterend en ruim de gouden sterren spiegelt, je bent vrijheid in de hoogste vorm, je bent leven in de meest ruime en creatieve zin van het woord.

Vergeet de woorden. Vergeet de zinnen die je uit je hoofd moest leren. Vergeet de formules die je bent gaan gebruiken om de wereld te begrijpen. Glimlach als water. Voel de vrijheid van je ware wezen. Voel hoe alles in jou ruimer wordt en langzaam dansen gaat. Voel hoe alles beweegt en in miljoenen kleine tintelingen samenvloeit. Dit is wie jij bent. Jij bent het ware leven.