Draag de wereld op je schouders met al haar verschrikkingen en wandel naar het gouden streepje zonlicht aan de horizon. De menselijke geest is sterker dan de diepste hel. Neem de mensheid op je schouders met al haar tranen en teleurstellingen en wandel naar het licht van een nieuwe morgen. Er is een nieuwe morgen zolang jij je ogen op haar gericht houdt. Richt je ogen naar het licht.
De vele tranen en verzuchtingen, neem alles maar mee en laat geen kreet van vertwijfeling en geen woord van wanhoop achter. Alles moet mee want alles wil geheiligd, alles wil van te grote ik-betrokkenheid bevrijd en in het grotere licht-leven helend opgenomen. Alles wil sterven aan zichzelf. Alles wil zich openen voor het grote leven dat zich in alles klaterend ontvouwt.
Draag de wereld op je schouders, de rampen en de droefheid, de menselijke geest kan alles aan want in haar woont de geest die alles draagt en uit dovende sterren nieuwe vonken baart. Neem de kinderen op je schouders die met onzekere blikken in het duister staren. Neem ze mee en wijs ze waar vogels op gouden takken zitten en waar handen vermoeid van eeuwen genezende watervallen vinden.
Kijk niet om, want je zou kunnen gaan geloven dat er eigenlijk geen pad is of dat jij niet gemaakt bent voor een taak zo groot als deze. Vind geloof in de kleine dieren die met de moed van leeuwen nesten bouwen in het tanende licht. Niemand weet wat de nacht brengt. Maar het licht dat als een zachte regen door de takken scheert doet beloftes van iets teers en breekbaars dat niettemin niet sterven kan.
Zienderogen 