En toen waren er mensen die zeiden Kom! – we gaan gekleurde vliegers op laten boven de huizen, we gaan spreken zoals kinderen bij glijbanen doen “zal ik je helpen, zal ik na jou gaan? wat is het fijn om met jou dit spel te doen”. Niemand weet waar het begon, misschien hadden zij uren gelopen in donkere wouden, maar zij moeten ergens geweten hebben dat het anders kan en dus zeiden zij Kom!
Kom! zeiden zij, we gaan een heel nieuwe wereld bouwen, eentje met de kleur van lentegroen – je voeten baden in pril lentegras en over je lippen wellen woorden als ontluikende rozen. Een nieuwe wereld willen wij bouwen, want wij geloven niet in de oude woorden, ze bladderen af en verdwijnen in het zand. We geloven in nieuwe woorden die bruisen als golven en niet langer moeizame dammen werpen.
Kom! juichten zij. Wij geloven in klanken die zingen en fluisteren, in een taal die stroomt zoals kleine bergbeekjes doen, hoor maar want binnen in je is een zacht ruisen. Leg je oor tegen de schelp van je hart en hoor het ritmische zingen van de wateren waaruit ieder fonkelding geboren wordt. Het universum is een zucht van verwondering om zichzelf, een hunkering naar verbinding en genot.
Kom want waar wij lopen ademt alles ruimer. Kijk naar de bomen, hun takken dragen tekens. Kijk naar de dieren, hun ogen zijn vol geheimen. Kijk naar de mensen, hun handen zoeken naar vingers die uitreiken en verbinden. De tijd van recht en vierkant is voorbij, het leven wil rond en eeuwig zijn. Kom mee – we gaan een wereld maken die zindert als een zomermorgen en fluistert als een zeewind.
Simon Slijkhuis 2022
Zienderogen 